Adı gibi şirin bir köy. Köye yaklaşırken, arkasındaki tepelere sırtını dayamış, eski Anadolu evleri sizi karşılıyor. Köye girdiğinizde, arnavut kaldırımı yollar, eski güzelliğini koruyan evler dikkat çekiyor. Şirince, en çok şarabı ile ünlü. Bunun dışında yemekleri de enfes.

Şirince'de ilk yerleşimin ne zaman olduğu ve kimlerin yaşadığı konusunda kesin bir bilgi yok. Ancak Efes kentinin dağılmasıyla birlikte dağlara doğru yerleşen bir grup olduğu tahmin ediliyor. 6. yy. da Bizans İmparatoru Jüstinyanus'un burada bir kilise inşa ettirmesi ile çevredeki yerleşim biraz daha artmış olmalı. Civarda, günümüze kadar gelebilen kalıntıların 11. yy.'a kadar dayandığı söyleniyor.

Türklerin yöreye yerleşmeleri 16. yüzyıldan itibaren başlıyor. Tapu ve Kadastro arşivinde 1583 tarihli kayıtlarda "Çirkince" adına rastlanmakta. Evet, Şirince değil Çirkince. Bunun öyküsü ise şöyle: Aydınoğulları döneminde azad edilen bir grup Rum, kendilerine yerleşim için gösterilen yeri pek beğenmeyip, "Yeriniz güzel mi?" diye sorulunca "Çirkince" cevabını verirler. Cumhuriyet dönemine kadar bu isim kullanılır. Daha sonraları İzmir valisi Kazım Paşa civarı dolaşırken, böylesine güzel bir yerin adının Çirkince olamıyacağını ve Şirince olarak değiştirlmesini istemiş. İzmir'in düşman işkalinden kurtuluşuyla beraber yerli Rumlar köyü terk etmiş. Bir yıl sonra da Mübadele ile gelen Türkler köye yerleşmiş.

Eskiden Şirince'de 1800 hane olduğu söyleniyor. Bugün ise 200 kadar ev var. Şirince'nin ortasından geçen derenin batısında kalan mahalle "İstiklal", doğusunda kalan ise "İstihlas" (kurtarılma) adı ile anılıyor. Köy meydanında büyük bir çınar ve buraya ulaşan geniş sokakta çarşı yer almakta. Bu sokakta, kahveler, fırınlar ve dükkanlar var.

Efes, Kuşadası, Selçuk'a giderseniz Şirince'ye uğramadan geçmeyin. Yakınlardaki Çamlıca köyünde de bir buharlı lokomotifler müzesi olduğunu hatırlatalım

İzmir, Kuşadası arasında yer alan Selçuk'un içinden Şirince tabelalarını takip etmeniz yeterli. 8 km sonra Şirinceye varacaksınız.